Steeds vaker wordt in organisaties coaching toegepast als middel om medewerkers effectiever en succesvoller te maken in hun werk. De rol van de coach is in sommige opzichten gelijk aan die van een arts of advocaat, namelijk dat er een belangrijke en unieke relatie met hun cliënt wordt aangegaan. Men wisselt vertrouwelijke en persoonlijke informatie uit met de cliënt en houdt zich bezig met diens belangen. Bovendien is er sprake van een zekere asymmetrie in de relatie, doordat de coach meer weet over het coachingsproces en meer macht heeft dan de cliënt. Maar terwijl de rol van de coach in praktische zin lijkt op die van een arts of advocaat, is het veld van coaching een stuk minder georganiseerd en in hoge mate divers wat betreft theoretische en praktische benaderingen, registratie, monitoring en beoordeling. Coaching is als het ware nog in de adolescentiefase, als het gaat om het vaststellen van de professionele en ethische kaders waarbinnen coaches zouden moeten werken.

Dit essay pleit ervoor om de agency-theorie toe te passen op coaching. Wikipedia zegt over deze theorie: 'De agency-theorie of principaal-agenttheorie betreft de relatie tussen principaal (opdrachtgever) en agent (opdrachtnemer), waarbij de opdrachtnemer niet alleen de belangen van de opdrachtgever nastreeft bij het uitvoeren van taken voor die opdrachtgever. De opdrachtgever is niet volledig in staat om dit te controleren, doordat deze de taak niet zelf uitvoert en daarmee bepaalde informatie niet heeft.'

Het toepassen van de agency-theorie kan dan verheldering geven wat betreft de rechten en plichten, ethiek en morele wijsheid, zowel vanuit een individueel als vanuit een organisatieperspectief. Op deze manier kan coaching zich verder ontwikkelen tot een volwassen speler in het veld van de professionals. Een boeiend artikel voor alle coaches en supervisoren die zich hiermee bezighouden.