Doe het gewoon, stuur in! Wie weet wat het je brengt?

Daar zat ik, aan de keukentafel van mijn scriptiebegeleidster. In tranen. Nou doe ik dat wel vaker, huilen van blijdschap, maar deze zag ik echt niet aankomen. “Ik wil je aanraden je scriptie in te sturen voor de scriptieprijs. Ik denk wel dat je kans maakt.”Die scriptie van mij, had ‘enige vertraging.’ Ik deed de opleiding aan het begin van de eeuw. Het vertrouwen in mijn eigen kunnen, in de zin van schrijven, was laag. Ik trof elke 14 dagen een leersupervisor die soms aangaf van mij te leren en nu kreeg ik dus deze aanmoediging: misschien moest ik maar een wat meer in mezelf geloven. 

De uitdrukking is bloed, zweet en tranen..  bij mij was dat uitstel, worstelingen, prachtige gesprekken, ontdekkingen en lachsalvo’s.

Wat ik vergat, en wat zoveel mensen zich niet realiseren, is dat je over een onderwerp dat je aan het hart gaat, in mijn geval neurodiversiteit, vaak veel meer weet dan anderen. Nu krijg ik complimenten van mensen die ik niet ken, omdat ze mijn scriptie lazen. Ik geef gastlessen over neurodiversiteit en ik stond laatst op het LVSC Congres met een workshop.

Dus als mensen die in jouw ogen het vak beheersen, aangeven dat je wat moois schreef, dan is dat misschien gewoon zo.  En als je anders dan ik, zélf denkt dat het bijzonder is, dan is dat misschien óók zo. Doe het gewoon, stuur in. Wie weet wat het je brengt?

Geschreven door Sandra Vervoort