Mijn grootmoeder van moeders zijde was naaister. Ik denk wel eens: van haar heb ik het vak geleerd. Ik keek veel naar haar als zij bezig was met de stoffen, de schaar en de draden. Haar vak en mijn vak hebben frappante overeenkomsten. Het gaat over liefde en aandacht, over geduld, kennis en techniek. Het gaat over de voor- én de achterkant. Over de zelfkant, tegendraadsheid, met de vleug mee en over steken laten vallen.
Er was altijd een moment dat mijn grootmoeder stopte, ze zei niets, legde het werk in haar schoot en wachtte. Wat er dan precies gebeurde wist ik niet maar wel dat het belangrijk was. In mijn vak is wachten essentieel.