Illusie van geluk

Wat als de effecten die we nastreven binnen coaching niet zo nastrevenswaardig blijken te zijn? Wat als ze ertoe bijdragen dat coachees zich, onder het mom van persoonlijke ontwikkeling, slechts leren invoegen in hun organisatie? Wat als we in feite een illusie van geluk verkopen aan de coachee? Hoe zorgen we ervoor dat we binnen de coaching oog hebben voor de realiteit, die niet altijd zo veranderbaar is als we zouden willen? Het proefschrift van Ronald Wolbink is geen pleidooi voor het einde van coaching, maar wel voor zorgvuldigheid en durven kijken naar onze eigen veronderstellingen in plaats van die van de coachees. Het is een must voor iedere coach die wil nadenken over de grondslagen van zijn beroep.