Wat kunnen we van elkaar leren in coronatijd?

Blog Ledenwijsheid - Elke Kraaijvanger (december 2020)

Wat een prachtige start van het tweede boek van Raynor Winn (2020). Over op reis gaan en alle zekerheden achter je laten. Over rouw om het oude bekende los te laten en het nieuwe nog niet te durven omarmen. Het lijkt net leren, ontwikkelen; iets wat wij elke dag van onze coachees en supervisanten vragen. Leren dat ook een beetje pijn doet. Uit je oude kleren groeien, groeipijn, een schaal die breekt. En dat de schaal mag breken opdat je (opnieuw) vrij kunt vliegen.

Het lijkt een beetje op hoe ik mezelf en collega’s zie werken momenteel. Je raakt iets kwijt door online te begeleiden, zoals een deel van de lichaamstaal. En tot mijn verwondering komt er ook iets bij. Studenten die meer ontspannen en open zijn op hun eigen studentenkamer dan in een klaslokaal. De context van de ander waar je letterlijk een inkijkje in krijgt: door kinderen op de achtergrond (en soms voorgrond) of de persoonlijke inrichting van een huis. Het geeft direct input voor een gesprek. Deze week nam een student ons bij groepssupervisie zelfs digitaal mee met peuter op de achterbank in de auto naar de garage. Iets waar we het bij de volgende klikbijeenkomst uiteraard nog wel even over moeten hebben. Ook geeft het me soms een gevoel van onmacht als ik de ander vast zie lopen in vragen van mij of medestudenten. Dat ik er letterlijk niet even naast kan gaan staan of goed kan voelen hoe het echt met de ander is. Ook zoiets als met het breken van de schaal? Je verliest iets met online begeleiden en krijgt er ook iets nieuws voor terug.

Net zoals met fysiek begeleiden ga ik digitaal ‘op pad’ met een koffertje vol creativiteit. Verschillende werkvormen die, mochten ze nodig zijn, digitaal voorbereid zijn. Missen doe ik dan het samen bewegen en stil staan in de ruimte, in plaats van statischer in een beeld gevangen op mijn scherm. Maar bovenal sta ik steeds weer versteld van de veerkracht, inventiviteit en creativiteit van de ander. Soms ook wel de vreemde ander in mij. Die los laat, wel ziet hoe het loopt (met het koffertje in de hand) en zich laat verrassen. Die ervaart dat kwaliteit niet altijd meetbaar is en je kan verrassen en kan veranderen. Wie bepaalt in deze tijden wat kwaliteit is? Degene die begeleidt of begeleid wordt? Moet er iets bereikt worden of is in gang zetten ook goed genoeg? Mooie kwaliteitsvraagstukken die ook onszelf weer scherp houden en laten leren. Bij de master Pedagogiek onderzoeken we bijvoorbeeld samen met studenten wat goed onderwijs of goede zorg is in deze tijden van Corona. Dit om samen het perspectief van de normatieve reflectieve professional in te nemen en samen met collega’s ethische vraagstukken te agenderen en dialogisch bespreekbaar te maken in de praktijk. Steeds weer samen nieuwsgierig op onderzoek uitgaan. Want het leven stroomt, vaart, gaat, lost op en begint opnieuw. Zo ook met de seizoenen. De natuur begint steeds opnieuw, groeit, bloeit en rust uit. Om dan weer opnieuw te beginnen. Wat hoop ik dat we voor onszelf en voor anderen mild mogen zijn in deze tijden. En in ons eigen tempo nog even veilig in de schaal mogen blijven, durven open te p(r)ikken en samen durven te vliegen. Zoals ganzen in deze mooie herfst in de prachtige polder waar ik woon.

Samen, elkaar aanmoedigend en samen lerend!

Elke Kraaijvanger