Het best bewaarde geheim in begeleidingsland?

Blog Ledenwijsheid - Wietze van der Laan

In een telefoongesprek met een collega sprak ik over het weerbarstige supervisie-ambacht. Hoe tegelijkertijd mooi en moeilijk het is om supervisoren in opleiding zicht te laten krijgen op deze begeleidingsvorm. Toen zei ze: ‘supervisie is toch een beetje het best bewaarde geheim in begeleidingsland.’

En die opmerking inspireert me… de Indiana Jones in mij wordt wakker:

Het best bewaarde geheim impliceert een belangrijk artefact, een heilige graal, een heilzaam middel waar veel mensen van zouden kunnen profiteren. Maar ook een genootschap van ingewijden die de integriteit van het artefact bewaren, verstopt op een plek in volle zicht zodat alleen zij die er werkelijk naar op zoek zijn de graal vinden…

Op zoek naar de graal

De graal: een oude, sjofele beker verstopt tussen bekers en schalen vol klatergoud. Een beker die zijn waarde niet heeft in hoe prachtig hij eruit ziet, maar in de wijsheid en de geschiedenis van degenen die eruit gedronken hebben. Misschien wel het beeld van die ‘oude’ begeleidingsvorm binnen onze mooie vereniging, de bestaansgrond van de club. Niet evidence-based volgens sommigen, uit de tijd volgens anderen. Beproefd en zorgvuldig uitgedacht volgens mij. Een beker met gebruikssporen vol ervaringskennis, wijsheid en denken.

Het genootschap, een divers pluimage: de zuurpruim, de wijze, de hervormer, de stille kracht. Allen ingewijd in het geheim, gefascineerd en geïnspireerd geraakt, in meer of mindere mate toegewijd aan het integer houden van deze mooie begeleidingsvorm.

En verstopt op een plek in het volle zicht, altijd aanwezig, maar niet altijd even zichtbaar.

Hoe vaak moet je als supervisor niet uitleggen wat supervisie is en vooral wat het verschil is met andere begeleidingsvormen? Wat de waarde is van dat trage proces, van al dat gereflecteer, van die dikke Siegers-bijbel….?

Het geheim

Indiana Jones, op zoek naar verborgen schatten. In zijn pogingen om die schatten veilig te stellen en de kracht ervan beschikbaar te maken voor de mensheid, gaat er aan het eind van de film altijd iets mis. Want er zijn kapers op de kust met slechte bedoelingen. De grot stort in, de graal gaat voor altijd verloren.

Goed bewaarde geheimen worden kennelijk niet voor niets in het geheim bewaard. Ze laten zich niet exploiteren of vercommercialiseren, gebruiken voor oneigenlijke bedoelingen en belangen. Supervisie als het best bewaarde geheim in begeleidingsland klinkt zo als iets moois, bijna romantisch:

Eens in zoveel tijd stuit een reiziger op deze graal, en wordt er verliefd op. Zij neemt vervolgens anderen mee op reis en raakt na verloop van tijd ingewijd in de geheimen.

Supervisie, vrijplaats voor mensen die met mensen werken

Elk jaar zie ik weer een nieuwe lichting studenten die het ambacht willen leren, die de reis maken naar de grot en op zoek gaan naar het geheim. Die verliefd zijn geworden op dit mooie vak en ingewijd willen worden. Gesprekken en discussies volgen over wat wel of niet supervisie is, er wordt intensief geoefend met de didactische methodiek…

En dan is daar telkens weer het moment van de ontmoeting met de kern van het vak: een vrijplaats waarin de tijd en de ruimte wordt genomen voor mensen die op zoek zijn naar betekenis in hun werk.

Juist niet een elitaire begeleidingsvorm voor the chosen few, maar verstopt in het volle zicht: voor mensen die met mensen werken, die zich laten raken en willen laten raken door de ander.

Een vrijplaats om te leren, te falen, op te krabbelen, op adem te komen en tot nieuwe betekenis te komen. Een plek waarin ruimte is voor de missie om op te komen voor (kwetsbare) mensen, een plek om na te denken hoe dat zo goed mogelijk te doen.

Heeft supervisie de toekomst? Jazeker, maar misschien juist wel als het best bewaarde geheim! 

Wietze van der Laan - Juni 2023



Naar LVSC profiel van Wietze