Zin in supervisie

Blog ledenwijsheid - Anne Uyttenboogaart (december 2021)

Tijdens de Supervisieopleiding verraste Corrie me met prachtige vragen en dat doet ze nu nog steeds: “Anne, ik weet dat je een studie volgt waar spiritualiteit een grote rol speelt. Hoe kijk jij vanuit die invalshoek tegen supervisie aan? Wat is voor jou de zin van supervisie? Ervaar jij “zin” in supervisie?” Dank voor deze prachtige vragen!

Voordat ik aan een groepje supervisanten (huisartsen in opleiding meestal) vraag of ze zin hebben om te beginnen met supervisie, heb ik deze vraag aan mezelf gesteld. Ervaar ik kriebels, verheug ik me, wat beweegt me letterlijk en figuurlijk? Vaak heb ik er wel zin in, die zin uit zich in gedachten als: “Kom maar op, we gaan samen op reis, ik ben benieuwd naar jullie verhalen.” Dit is waar ik professioneel en persoonlijk zingeving ervaar…dat supervisanten met elkaar en met mij willen delen over hun dromen en nachtmerries, hun geraakt zijn en de kracht die ze hieruit putten.

Deze kersverse supervisanten weten meestal nog niet of ze zin hebben. Vaak wordt de vraag gesteld naar het doel van supervisie. Als supervisie zinvol is, is de kans groter dat de supervisant zin heeft, zo lijkt het. Hoe zit dit?

Agoramodel

Ik permiteer me een kort uitstapje naar het Agoramodel van René Gudde voordat ik verder ga met deze vraag. Hij maakt daarin onderscheid in 4 dimensies die met elkaar zijn verbonden:

• het zinnelijke: er zin in hebben, het lichamelijke aspect, het lustvolle, het lijfelijke;
• het zintuigelijke: wanneer je zintuigen het schone waarnemen, de ervaring van het schone;
• het zinvolle: je staat achter de doelen in je leven en je werk;
• het zinrijke: het rationele, wanneer je volzinnen betekenis hebben.

(https://www.kb.nl/het-agoramodel-en-zingeving)

Met dit gedachtengoed kwam ik in aanraking bij aanvang van de studie Geestelijke Verzorging aan de RuG een paar maanden geleden. Ik doe het model absoluut te kort door er niet meer woorden aan te wijden, toch kies ik daarvoor omdat ik terug wil naar mijn beginvraag.

Verbinden met het doel van supervisie

Ja, ik vind supervisie zinvol. Supervisie kan bijdragen aan bewust kiezen wat je (als huisarts) wil blijven doen of juist wil veranderen. En hiermee kun je je eigen persoonlijk en professioneel handelen blijvend richting geven. Dit doel trekt me, daaraan wil ik me verbinden als supervisor. Dit verbinden blijkt essentieel merk ik. Ík kan me wel willen verbinden met dit doel, maar hoe zit dat met die supervisanten? En hoe vertalen zij dit doel naar hun eigen gewenste ontwikkeling?

Wellicht stel je jezelf als supervisor wel eens de vraag of je in de supervisie met de goede (zinvolle) dingen bezig bent. Het was in elk geval een vraag die mij recent bezighield, in de aanloop naar een supervisiesessie. Dit keer geen opleidingssupervisie, maar een individueel traject. Ik besluit mijn vraag met de supervisant te bespreken.

Ezelspaadjes

De supervisant, een huisarts, is bezig om nieuwe ezelspaadjes in te slijten, zoals hij het zelf noemt (bijv. agenda begrenzen, delegeren). Dit vraagt tijd, energie en veerkracht om te verdragen dat hij soms, voor hij het doorheeft, weer doet wat hij niet wilde doen. Hij heeft zich verbonden met wat hij niet meer wil (tot laat op de praktijk werken, thuis de administratie doen). Hij heeft echter een groot hart voor ‘zijn’ patiënten en is collegiaal. En een privéleven met daarin een ernstig ziek gezinslid. Naast de verlieservaringen die hij thuis meemaakt, is hij huiverig om ook op het werk te verliezen wat hem dierbaar is…en daarom de focus op de nieuwe ezelspaadjes. Dan kan hij overeind blijven en voldoening (zin) blijven halen uit zijn werk. Het verdriet en het verlangen komen beide aan het licht, net als het schuren daartussen. Voor ons beiden wordt nu duidelijker met welk doel hij zich wel verbindt.

Verbondenheid en zinvolle supervisie

Ik heb zin in supervisie als ik verbondenheid ervaar. Verbondenheid met de supervisant. En verbondenheid van de supervisant met zijn leerdoel. Die verbondenheid zorgt voor zinvolle supervisie. Daarvoor kom ik letterlijk en figuurlijk in beweging, kom maar op!

In beweging komen deed ik ook met Jannie Boomsma, tijdens onze leersupervisie hebben we ‘onze speeltuin’ ontdekt. Jannie, welke ruimte krijgt het spelen binnen jouw supervisiepraktijk?

Anne Uyttenboogaart