Blog Ledenwijsheid - Joy Boelens

Afstemmen....op wie?

Niets is zo ondermijnend voor je kracht als “pleasen”: het willen voldoen aan wensen en verwachtingen die buiten jezelf liggen. Althans, als dit onbewust en geconditioneerd plaatsvindt. Vooral mijn hoogsensitieve coachees hebben hier last van, maar ook de (beginnende) supervisor, leerkracht of oefentherapeut. Ook ik heb in mijn werkende leven als communicatie docent veel stress opgelopen door de angst niet te voldoen aan de eisen, er niet echt bij te horen, m’n hoofd te breken over de vraag hoe ik het goed of beter kon doen. En dat “beter” was eigenlijk altijd voor iemand anders. Al lag het criterium natuurlijk ook vooral in mijn hoofd: een lat waar ik naar reikte.

Mensen die hoog sensitief zijn willen zo graag het de ander naar de zin maken dat hun eigen behoeften meestal een blinde vlek zijn. “Wat ik wil? Nou, dat de ander blij met mij is natuurlijk!” Zo’n "behoefte" brengt je vooral uit je innerlijk evenwicht omdat je aandacht ver buiten jezelf reikt.

Trouwens, een andere nogal kracht ondermijnende factor is het innerlijke conflict. Eén innerlijk personage wil bijvoorbeeld zich creatief uiten, en een ander personage wil helemaal niet opvallen uit angst tekort te schieten (wéér die lat en dat willen pleasen). Dan gaat de energie zitten in gepieker, getwijfel en uitstellen, in plaats van volledig in het creatief ondernemen.

Een sporter heeft uit ervaring geleerd dat kracht in het lijf zit, en dat spieren en concentratie getraind kunnen worden.

In mijn manier van werken ga ik ook met de coachee of supervisant naar het lichaam.

Daarvoor vraag ik de coachee als het ware uit haar hoofd, uit de actieve beleving van haar verhaal, en in de waarneming te stappen. Ik nodig uit om te kijken naar binnen in plaats van naar buiten, kijken en afstemmen op wat zich afspeelt in het hoofd, in het lichaam, in de spanning, in de beweging, in de verlangens.

Allerlei methoden in ons vak kunnen daarbij behulpzaam zijn: bijvoorbeeld, opstelling met kleine voorwerpen, een kaartspel, een meditatieve oefening, een rollenspel, een lichaamsoefening, een voice dialogue sessie.

Dat vraagt moed, want je weet niet wat er gaat gebeuren en wat zich daar binnen allemaal gaat afspelen. De situatie waarin de coachee zich bevindt is al lastig genoeg, en dan is de uitnodiging iets te ervaren een behoorlijke uitdaging: om een vaag onbekend terrein in je lichaam te betreden met je waarneming, een terrein waar je de weg misschien niet weet, of gevoelens tegenkomt die je juist weg wil hebben. Of je komt de platgetreden paden van je conditionering weer tegen, je ziet de kringetjes waar je in ronddraait of de valkuil waar je al zo vaak in gevallen bent, en dat kan juist moedeloosheid en een gevoel van falen oproepen.

Mijn kracht als begeleider ontleen ik uit het vertrouwen in de kracht van waarneming als bron van transformatie. De aard van die waarneming is wel cruciaal: het gaat niet om waarneming met het denken (zoals bijvoorbeeld “oh wat stom dat ik me weer verantwoordelijk heb gevoeld terwijl het mijn verantwoordelijkheid niet is!”). Het gaat om waarneming vanuit een liefdevolle opmerkzaamheid, een oordeelloze acceptatie van wat is, het zien hoe je soms maar wat aanmoddert, het horen wat je eigenlijk wil zeggen. Alle innerlijke stemmen hebben hun bestaansrecht. Met het innerlijk oog van de zelfcompassie kan het bewustzijn haar transformerende werk doen. In de acceptatie, dat leven en werken leerprocessen zijn, kan de spanning oplossen en kan geblokkeerde energie weer gaan stromen. Ineens zijn daar ingevingen, creatieve impulsen, inzichten en begrip.

Niet iedere coachee komt vanzelf tot zelfcompassie. Ik confronteer wel als dit ontbreekt. Ik nodig uit het verschil te voelen tussen jezelf stom vinden en jezelf liefdevol een nieuwe weg te wijzen en te vergeven.

Uiteindelijk is het de coachee die haar eigen innerlijke krachtbron kan aanraken, herkennen en de ruimte geven. Hoe dit precies plaatsvindt, ervaar ik elke keer weer als een wonder.

En na het beleven, na het zien, na het horen komt vaak als vanzelf een nieuwe kijk, een bevrijdend perspectief, een fris voornemen, een ander gedrag dat van binnenuit bekrachtigd wordt.

Door zelf contact te houden met mijn innerlijke stem die ingevingen ontvangt, en de ruimte te scheppen voor de verkenning met de methodieken van ons vak, creëer ik de omstandigheden die behulpzaam kunnen zijn voor deze afstemming naar binnen toe.

En ook zijn mijn intervisies, de vakliteratuur en de bijscholingen van LVSC noodzakelijk om mijn innerlijke stem te voeden en steeds vrijer te maken.

Mei 2024 - Joy Boelens